நனவில் நிற்காதவை..

பெய்யாமழையில் நனைந்தாடும் ஈச்ச மரத்தின்

உதிராத இலைகளில்

வறண்டும்...

காய்க்கிறது காய்..

பாலையில்

புழுதி மண்ணாட்டி

புலர் பொழுதில்

அடித்து சென்ற காற்று

வரைந்து விட்டுப் போன

மணலோவியங்களில்

காலப் புள்ளிகளாக

ஒட்டகத் தடங்கள்

மெச்சுவதாயின் எனை மெச்சு

மணல் காற்றுக்கு ஈடு கொடுத்து

அடுக்காக நிமிர்ந்து நிற்கும்

ஒற்றை கள்ளி..

பேரீத்தம் பழத்திடம்

நெருங்கியமர்ந்து

பேரம் பேசும்

இரட்டை தேனீக்கள்..

வெப்பம் சுமந்த மண்ணில்

பெய்யாது நகர்ந்து போன

பொய் மேகம்..

இன்றோ

இந்தப் பிறவியில்..

நான் உண்ட பேரீச்சை..

பேரீத்தம் கொட்டை தாண்டி இலை வருகிறது

பனிமழை கொட்டியதும்

கொட்டியது இலை...

(கலகலப்பிரியாவின் கவிதைக்கான எதிர் கவுஜயா எழுதியது... )