பாகம் 2 : குடுகுடுப்பை சாப்ட்வேர் இன்ஜினியர் ஆன கதை

பாகம் 1.

லாக் அவுட் பண்ணாமல் வீட்டிற்கு சென்று , அங்கே நான் தங்கியிருந்த வீட்டில் உள்ள நண்பர்களிடம் என்னமோ நான் சரியா பண்ண்லைன்னு சொன்னேன். அவர்கள் யாருக்கும் கம்பியூட்டர் அவ்வளவு பரிச்சயமில்லை. அதில் ஒரு நண்பர் கவலையை விடுங்க போ பில்லராண்ட ஒரு பீர போட்டு அப்படியே ரோட்டுக்கடையில ஒரு தோசையை சாப்பிட்டு வருவோம்னார். அப்படியே செய்து தூங்கிப்போனேன்.

சில நாட்களில் நான் என்ன படிக்கிறேன் என்பது புரிய ஆரம்பித்தது, இரவு 10 மணி முதல் காலை 6 மணி வரை தினமும் SSI சென்று கம்பியூட்டர் லேப் பயன்படுத்தினேன்.அங்கு எனக்கு சொல்லிக்கொடுத்த பிரகாஷ் என்ற ஒரு ஆசிரியர் நீங்க நல்லபடியாக வர வாய்ப்பு இருக்கிறது என்று சொன்னார்.ஒரு வழியாக நன்றாக கற்றுக்கொண்ட பின் வேலை தேடுவது எப்படி என்ற பிரச்சினை எழுந்தது. சரியான படி ஆலோசனை சொல்ல ஆளில்லை. நான் தங்கியிருந்த இடத்தில் யாரும் சாப்ட்வேர் துறையிலும் இல்லை அதுதான் நான் செய்த தவறு.

வேலை தேடிக்கொண்டிருந்தபோது திடீரென என் முதுகுவலி படுத்த ஆரம்பித்தது அதற்கு இயற்கை முறை சிகிச்சை பெறுவதற்காக அரும்பாக்கத்தில் உள்ள ஒரு இயற்கை மருத்துவமனையில் 15 நாள் தங்கியிருந்து சிகிச்சை பெற முடிவு செய்தேன்.

அந்த மருத்துவமனையில் முதுகுத்தண்டுவட பிரச்சினைக்கென்றே வடிவமைக்கப்பட்ட யோகாசனங்கள் உட்பட , நீராவிக்குளியல், இயற்கை உணவுகள் என மருத்துவம் நன்றாக சென்றது. அங்கே நான் தங்கியிருந்த பொது அறையில் நான்கு நபர் தங்கலாம். என்னுடன் தங்கியிருந்தது 5 பெண்களை பெற்ற 50 வயது மதிக்கதக்க தந்தை மற்றும் இரண்டு தாத்தாக்கள்.

அந்த தாத்தாக்களோடு பேச திவ்யா என்ற ஒரு அழகிய பெண் அடிக்கடி வந்து பேசிக்கொண்டிருப்பார். அந்தப்பெண்ணை நானும் யோகா செய்யும் அறையில் பார்த்திருக்கிறேன் ஆனால் பேசியதில்லை.இப்படியாக போய்க்கொண்டிருக்கையில் அந்த 5 பெண்களை பெற்ற தந்தை என்னிடம் சொன்னார், திவ்யாவுக்கு உங்களை பிடித்திருக்கிறது, உங்களை பார்க்கத்தான் வருகிறாள் என்றார்.

நான் அப்படியெல்லாம் இருக்காதேன்றேன், அவர் நான் 5 பெண்களை பெற்றவன் அவர்களின் மனநிலை புரிந்தவன், நீங்கள் பேசுங்கள் அதைத்தான் அந்தப்பெண் எதிர்பார்க்கிறாள் என்றார். அந்தப்பெண் இஞ்சினியரிங் படித்துக்கொண்டிருக்கிறாள்/அல்லது படித்து முடித்தவள் என்பது அவர் எங்க ரூம் தாத்தாவிடம் பேசுவதில் இருந்து புரிந்தது.

நானும் அடிக்கடி பார்ப்பேன் அந்தப்பெண்ணும் அடிக்கடி பார்ப்பாள், யோகா செய்யும் போது அவள் என்னையே பார்த்ததை நானும் பலமுறை கவனித்திருக்கிறேன். ஆனாலும் ஒருநாளும் பேசும் துணிச்சல் மட்டும் வரவில்லை.

சிகிச்சை முடிந்து வெளியேறும் நாளில் மருத்துவமனை வரவேற்பறையில் நான் நண்பர்களுக்காக காத்திருந்தேன் அவளும் அங்கேயே என் முன்பாக உட்கார்ந்திருந்தாள் ஆனால் இருவரும் இப்போதும் பேசவில்லை ஒரு வழியாக நண்பர்கள் வந்தார்கள் என்னைக்கூட்டி சென்று விட்டார்கள் நான் கடைசி வரை பேசவில்லை.

சரி சாப்ட்வேர் இஞ்சினியர் ஆன கதைன்னு சொல்லிட்டு இப்படி என்னமோ கதை சொல்லிட்டிருக்கியேன்னு நீங்க பின்னூட்டமிடலாமின்னு யோசிக்கறது புரியுது, அப்துல் கலாம் சொல்லிருக்காருல்ல மாணவர்கள் இளைஞர்கள கனவு காணுங்கள் அதனால நானும் ஒரு கனவு கண்டேன்.

நினைவுகள் தொடரும்